Ontroerd voelde ik me door de prachtige kunstwerken van de kinderen hangend aan de vensters in de straten. Bij de lokale krantenwinkel en de apotheek op de hoek, maar ook aan de ramen van de gezinnen in de buurt.

Door het stormweer waren we er in het weekend niet meer geraakt, maar dat we er op maandagochtend 40 minuten vroeger voor opstonden, dat was het meer dan waard.

​

Had het stralend weer geweest en we deze kunstige route in het weekend gedaan, dan hadden we onderweg misschien ook nog andere gezinnen tegen gekomen… Maandagochtend, 7u30 bleek net iets minder het piekuur van kinderkunstliefhebbers te zijn, maar niettemin leidde het tot een aantal spontane ontmoetingen met mensen uit de buurt: met de gepensioneerde man die ons vriendelijk goedemorgen groette, de moeder in wiens voortuin we stonden en die net vertrok naar haar werk, de 3 tieners klaar op de oprit om naar school te fietsen, de passant op de stoep wiens nieuwsgierigheid werd gewekt doordat we zo geboeid naar de kleurige en kunstige verschijningen stonden te kijken, …

​

​

Het zijn zeer kleine sociale bewegingen in de publieke ruimte die, mijns inziens — en Ruth Soenen* is het vast met me eens — een impact hebben op ons samen-leven in de stad, op hoe we ons voelen in een buurt, als deel van een school, van een gemeenschap, …

​

Heerlijk vind ik het dan ook: dit soort out of the box denken dat getuigt van een flinke portie creativiteit. De kunstrondes en projectvoorstellingen zijn in freinetschool De Spiegel waar m’n kinderen heen gaan, normaliter een feestelijke happening die binnen de schoolmuren plaatsvindt. Om gekende redenen besloot het team het over een andere boeg te gooien, het open te trekken, het letterlijk en figuurlijk naar buiten te brengen. Zo ontstond #despiegelkraak, een kunstige activiteitenroute door de straten rondom de school.

​

​

Wat dit vervolgens creëert in een buurt, vind ik heel bijzonder. Het nodigt mensen uit zich net wat trager door de buurt te begeven, er anders naar te kijken, zich te laten verrassen, … en wie weet op velerlei manieren een gevoel van verbondenheid te ervaren.

​

Mijn uitnodiging met dit schrijven is het leren zien op hoeveel manieren we elkaar nog kunnen ontmoeten, ook en vooral nu.

​

Ook in mijn eigen focus en begeleiding van professionals die dagelijks werk maken van ontmoeten, merk ik hoe ik soms nog teveel binnen de gangbare kaders blijf denken, binnen de gekende ruimte. Of we gaan kopiëren wat we normaal binnen doen, naar een plek buiten en drinken dan koffie in de voortuin (niets mis met koffie in de voortuin trouwens!). Maar als we geen tuin hebben, voelen we ons beperkt. Als het slecht weer is, voelen we ons beperkt...

• Maar wat als we het echt helemaal zouden open trekken?
• Als we het helemaal anders zouden durven benaderen?
• Wat wordt er dan mogelijk?

​

​

In essentie gaat het er bij wie wil inzetten op ontmoeting om dat we mensen opnieuw de mogelijkheid willen bieden om elkaar te zien, te horen, te ontmoeten, om zich verbonden te weten met anderen in de (nabije) omgeving. We willen de kans geven om anderen tegen te komen, daar wat uit te leren of iets bij te ervaren, zonder dat dit hoeft te leiden tot een hechte vriendschap of meteen een groot engagement vraagt.

​

Doordat het team van de school de kunstrondes deze keer helemaal anders heeft opgevat, maken ze nieuwe dingen mogelijk. Ze zullen niet op alles zicht hebben wat er gebeurt, maar ze hebben wel een aantal incentives, een aantal insteken, er in verwerkt (zoals een route met een boekje bij, opdrachtjes, de vraag om de tag #despiegelkraakt te gebruiken op sociale media, …) waarmee ze de mogelijke impact van wat ‘gewoon een kunstronde’ zou zijn, verbreden — en zo dus ook connectie, offline én online, faciliteren.

​

​

Ik ga graag nog een stapje verder: Misschien moet "inzetten op ontmoeting" zelfs niet eens een georganiseerde activiteit zijn.

​

Beeld je even in wat er zou gebeuren als je na een stormachtig weekend enkele kinderen en ouders uitnodigt om samen de ravage in de tuin onder handen te nemen. Om samen de gevallen takken op te rapen en op een grote stapel te verzamelen. Wie weet maak je er binnen enkele maanden wel een heus kampvuur mee?!

​

Je kan dus echt de gegevenheden zoals ze er zijn ook gaan gebruiken, gaan inzetten als een voordeel. Als je maar af en toe eens out of the box durft te denken.

​

Ik wens het je toe, zo’n portie van aanstekelijke creativiteit die golven van ontmoeting mogelijk maakt ver buiten de muren van jouw voorziening. En dat elk van ons, regelmatig zo’n golfje van verbinding aan z’n enkels of knieën mag voelen kriebelen.

​

Spiegel-Krakende groeten,

Naomi